bo nie umiem kochać...

Igramy nocą ze świtem, choć dzień
w odosobnieniu spędza każde z nas,
odliczamy minuty na zegarze, złudnie licząc,
że szybko przeminie rozłąki tej czas.

Uczucia, jakim Cię darze po prostu nijak nie da
się wyrazić słowami, a tym bardziej zaszufladkować,
bo staliśmy się jednością, choć żadne z nas,
by znaleźć własną przestrzeń nie musi się chować.

Im więcej więcej ze sobą przebywamy, tym bardziej
siebie samą utwierdzam w przekonaniu,
że tęsknie za Tobą chorobliwie- z dnia na dzień
mocniej - nawet po bardzo krótkim rozstaniu.

Jesteś dla mnie niczym tlen, choć przy Tobie
oddychać już bez powietrza potrafię,
a z Twoja pomocą nawet moje lęki i niepokoje,
na dobre już, upchałam głęboko w szafie.

Częściej się uśmiecham i moje nadwrażliwe zmysły
nie są już dla mnie ciężarem,a odkąd
się w Tobie zakochałam, darze Cię miłością bez granic,
bo nie umiem kochać z umiarem.


- Józefina Litwin

autor

-J.

Dodano: 2011-07-22 14:39:47

Ten wiersz przeczytano 402 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie