Bo wszak nikt nie wie...
Z ciemności bezkresu narodził się świt,
jutrznią różową zajrzał do okien.
Rozmazał wszystkie moje sny,
i myśli moich ponurą słotę.
Śpiewaniem ptaków eksplodował,
wiatru muśnięciem na drzew konarach.
Promieniem słońca złotym zawirował
na nowo we mnie życie rozpala.
Ostatnie krople snu strząsa z powiek,
woła cudownych kolorów tęczą.
Nową przygodę życia opowie,
choćby i smutną to przecież piękną.
Bo wszak nikt nie wie ile jeszcze
świtów,
będzie mu dane oglądać...podziwiać.
Ileż usłyszy jeszcze treli słowików,
zanim niepamięć nas zacznie rozmywać.
Bo wszak nikt nie wie ile przed nim
zórz,
choćby się wszystkie zobaczyć chciało.
Czy to ostatnia poranka zorza już,
czy jeszcze kilka pozostało...
Andrzej Tomasz Maria Modrzyński
25.06.2008r.
Komentarze (14)
Przyszłość jest niewiadomą, Gladiusie.
Pozdrawiam
Jak zawsze ładnie. Milego dnia
"Bo wszak nikt nie wie" zadumałam się. Pozdrawiam
ile przed nami, tego nikt nie wie
zawsze żyć lepiej gdy niewiadoma
po co żyć dłużej, jak wszystko
znasz widać już kości złożyć czas
Pozdrawiam serdecznie
Wszystkie twoje wierse są ładne,
przesycone miłością,kolorami
i przyrodą.Czytając odnosi się wrażenie,że jest się
odbiorczynią tych słów.Dzięki.
Bo trzeba żyć jakby miał nadejść ostatni poranek...
Pełnią doznań. Piękny wiersz :)
Bardzo nastrojowe. Odwieczne pytanie, które zadaje
sobie prędzej czy później każdy. Hm, jednak raczej
później…
Pozdrawiam :)
Tak, mądre przesłanie, zgadzam się z tym. Udany
wiersz, pozdrawiam cieplutko-:)
Piękna, romantyczna refleksja.
super jak zawsze ukłony dla mistrza pozdrawiam :)
Piekny Twój świt Gladiusie.. potrafisz pieknie patrzeć
i cieszyć się nim.. smakować życie...
Pozdrawiam:-)
bo wszak nikt nie wie...
bardzo dobry wiersz ....ja myślę ze refleksyjny...
pozdrawiam - miłego dnia ;-)
...bo życie pomimo wszystko jest piękne :-)Śliczny
romantyczny "motyl".Dodaje otuchy.Pozdrawiam i uśmiech
zostawiam :-)
"Bo wszak nikt nie wie ile przed nim zórz"...to
prawda:)