ból...

Wspominając stare lata

Ubolewam...

Bo to wielka strata...

Pamiętam jak ciągle szczęśliwa biegałam
I nigdy nie płakałam...

Teraz moje myśli sie splątały,
Bo co mi z życia, gdy pożytek z tego mały...

Piszę wiersze o śmiercie, bólu,
I do tej pory nie zburzyłam muru...

Styknęłam się z żyletką,

Nie raz

I nie dwa...

Została na ciel blizna po kres mego życia...

Moje myśli idą ku śmierci...

Za światłem,

Moje dłonie się męczą...

A ja tonę...

Powoli usycham, jak kwiat bez wody,
Wyciągam dłoń do wiecznej odchłani...

Czuję wciąż ból, strach i bezsilność,
Chcę sobie pomóc, lecz nie wiem jak...

Czy się zabić odrazu...?

Czy zostać i w cierpieniu umierać...?

Me serce błądzi, umysł już wygasł...

Próbuję się ocknąć,
Lecz pozostał już sam wrak...

Pozostaje mi śmierć,
Niby ukojenie w bólu...

Lecz czy ona pomoże...?

Czy będzie drogowskazem...?

Życie jest najtrudniejszą drogą, jaką musi przebyć człowiek...

autor

NiKa

Napisany: 2006-11-20 Dodano: 2006-11-20 22:38:42

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie