Brak

Kim jest człowiek w środku?
Zagubiony w własnym wątku.
Chciałem zacząć od początku nie wyszło.
Czemu zawsze wszystko upada we mnie tak nisko.
Chcę tylko aby był ktoś blisko.
Rozpalał we mnie ognisko gdzieś głęboko.
Nie ma nawet iskierki coraz bardziej wierze w swoje lęki.
Choć raz poczuć to w sobie mówić „tobie” kocham.
Jak już umrę niech napiszą mi na grobie.
Że zawsze chciałem tylko jednego jedynego.
Serca obcego do kochania do czarowania myśli.
Jednej jedynej szansy widząc ciągłe konwenanse.
Cierpiąc moje niuanse nic już nie jest jasne.
Wszystko we mnie robi się ciasne.
Powoli gasnę w ciemności.
Zaszyty w mroku bojąc się podjąć kroku.
Doznaje szoku i znów upadam.
W najgłębsze zakamarki myśli wpadam.
Milczę nie rozmawiam dręczę tak bardzo to że nie mogę.
Czując spływającą trwogę źle ustawiam nogę.
Zakładam maskę świecąc pod nią blaskiem.
Staję się obrazkiem o miłości bez kochanków.
Przedstawiając miłość o poranku.
Most w mej głowie.
Napis na słowie.
Krzyki są tak nieznośne.
Brakujące wątki miłosne.

autor

szazi

Napisany: 2004-08-25 Dodano: 2004-08-25 16:12:52

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie