brak tytułu

dobrze ze poszłyśmy pieszo przez ten most..dobrze ze mialysmy tyle siły...uratowałaśmy mu życie Ala...

Rozbrzmiewa wołanie...
a czyje?do kogo?
...i tak nikt nie slyszy...
kazdy skupiony nad swoja drogą,
myślący o wszystkim i niczym...
..nikt nie przystanie...
..a on stoi i milczy...
bezgłośne wołanie...
patrzy w otchłań i mysli o mamie..
dlaczego nie przytuli gdy tak zimno w dłonie..dlaczego jej nie będzie gdy zaraz utonie...
mgła...zastanowienie..zdecydowanie...
skacze...
ja patrze...trzęsie sie cały blady,zsiniały...szybka decyzja..zawracamy...wisi nad woda...tak mocno trzymamy jak nigdy...
udało sie...
puscily emocje i oczy...mocno trzymamy..nie damy mu skoczyc...nie damy...
nie dałyśmy...

autor

Nie bylo mnie w gaju pomarańczowym

Napisany: 2006-12-08 Dodano: 2006-12-08 16:26:42

Ten wiersz przeczytano 363 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie