brak zasięgu

po raz kolejny przestaję oddychać pod ciężarem zgęstków cienia
brak zasięgu brak zasięgu okna szpary w ciemności
wymacuję palcami uginającą się ścianę odcinającą mnie od świata

czas zapętla na szyi garotę twojego włosa niechby to był światłowód
do słońca choćby pojedynczej gwiazdy dwojga dłoni
znajduję inną drogę zapadając pod drgające powieki

idę ścieżką po dnie rozstępującego się morza ściany znów rosną wzwyż
gwiazdy nikną jeszcze tylko przywołujesz sylwetką w szarości porannego światła
głęboko wciągam powietrze i spędzam kota przycupniętego na piersi


J.E.S.

wersja poprawiona

__ciemna materia___

po raz kolejny przestaję oddychać przygnieciony ciężarem zgęstków cienia
brak zasięgu brak zasięgu okna szpary w ciemności
wymacuję palcami uginającą się materię odcinającą mnie od świata

czas zapętla na szyi garotę z twojego włosa niechby to był światłowód
do słońca choćby pojedynczej gwiazdy dwojga dłoni
znajduję inną drogę zapadając pod drgające powieki

idę ścieżką po dnie rozstępującego się morza ściany znów rosną wzwyż
gwiazdy nikną jeszcze tylko przywołujesz sylwetką w szarości poranka
głęboko wciągam powietrze i spędzam kota przycupniętego na piersi

J.E.S.

autor

beorn

Napisany: 2015-03-09 Dodano: 2015-03-09 14:00:27

Ten wiersz przeczytano 973 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie