Brakuje sił

wspinała się
na szczyt życia
ciężar
który ją przygniata
zwala z nóg
co rusz się potyka
i myśl ta uporczywa
zakończyć to
brakuje sił

miłości
nie potrafiła zatrzymać
czy warto było
być trzciną na wietrze

życie jest okrutne
wystarczy sekunda
nie ma skrzydeł
jeszcze parę metrów
nawet nie poczuje

wewnątrz ktoś krzyczy
to był błąd
uczucia między kłamstwem
a prawdą lawirują
jak wir rzeki
coraz głębiej wciąga

sama z sobą walczy
chmury ustępują
przejaśnia się
pierwsze promienie
dają nadzieję

i ten głos wewnątrz
donośnie woła
kocham kocham kocham

to on

zawróciła jak szalona
prosto w objęcia
tak blisko była końca
sekundy
i wszystko tracisz


Autor Waldi

autor

waldi1

Napisany: 2020-02-10 Dodano: 2020-02-10 09:29:36

Ten wiersz przeczytano 863 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie