Bratni dialog

dialog wszech czasów

Wieczorną porą, szarą i mglistą,
Klerykał spotkał się z ateistą.
Zaczął klerykał w ogromnej skrusze:
Chcę ci dopomóc, byś zbawił duszę.

Rzekł ateista: kopii nie kruszmy,
Bo ja właściwie jestem „bezduszny”;
To z filozofii dawno wiadomo,
Że byt określa moją świadomość.

Potem milczeli przez sekund parę
Gdy rzekł klerykał: Chcę dać ci wiarę!
Lecz ten powiada: Próżne nadzieje.
Nie dawaj tego, co nie istnieje.

Odparł klerykał: Mamy dylemat:
Wy też dajecie to, czego nie ma.
Spojrzeli sobie głęboko w oczy:
Mamy się kłócić, czy się zjednoczyć?

Jeden przed drugim stanął jak wryty
Czy byt jest jeden, czy są dwa byty?
Narozrabiali filozofowie:
Jak ma z człowiekiem rozmawiać człowiek?

Analizują ciągle na nowo:
Ten – materializm, a ten – duchowość.
Jak to pogodzić - czy nam się uda?
Świat poznawalny i wszelkie cuda!

Tak przepijali dobrą godzinę,
Raz spirytusem, raz mszalnym winem.
Patrząc jak rodzi się epokowe:
Dzieło dialogu: „Spiritus movens”

Na zdrowie!

autor

Fred

Napisany: 2005-01-18 Dodano: 2005-01-23 19:22:34

Ten wiersz przeczytano 766 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie