Brnąc samotnie w ciszy

Może kiedyś spotkamy się ponownie...

Każda kropla muskająca delikatnie Twoją twarz,
To pocałunek mój prowadzący Cię w stan uczuć błogich.
On przetrwa każdą burzę śmiercionośną na tym świecie,
On da Tobie poczucie wartości i bezpieczeństwa.
Codziennie wiatr przywiewa kawałek sera mego pod Twoje drzwi,
A kiedy całe ono znajdzie się na rękach Twych,
Zrozumiesz jak bardzo obecności Twej mi brak.
Dzień w dzień walczę jak lew, Staram się przetrwać samotne noce przy blasku księżyca,
Gdzie drzewa niczym posągi zimne, Wysłuchują w milczeniu myśli mych wołających do Ciebie.
Jednak ile tak zdołam wytrzymać?
Przecież nawet kaktus na pustyni wcześniej czy później uschnie...
Bez wody, bez oparcia, w samotności...

...i wtedy wyrzucę z siebie wszytkie niewypowiedziane słowa.

autor

gregory

Napisany: 2005-01-11 Dodano: 2005-01-11 12:56:37

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie