Budynek pełen tajemniec

Witaj neil..;) smutny..ale samo życie...;(
obyśmy zawsze wychodzili z tegoż budynku na własnych
nogach.
Usmiech kochana;))

Bardzo przytłaczające są szpitale ,a widok cierpiących
ludzi sprawia,że popadamy w rozmyślanie nad wartością
życia...piękny wiersz,pozdrawiam serdecznie Lien...

Bardzo ciekawy wiersz - znam bardzo dobrze ten budynek
i już dwa razy byłem w drodze - żal mi jednak było tak
bez pożegnania, więc zawracałem, ale żegnać jeszcze
się nie chcę...powodzenia

Witaj..choroba i oblicze śmierci dobry przekaz to
aspekty życia nikogo to nie ominie..pozdrawiam+++

ładny wiersz, choć bardzo smutny, nowotwory da się
leczyć, choć naszej medycynie daleko do sukcesu,
czasem myślę, że drogie leczenie /bez sukcesu/ leży w
czyimś interesie, ostatnio oglądam cykl programów
"Nieuleczalni", mówi on o walce chorych z ciężkimi
przypadkami, ich poszukiwaniach, trudach i w końcu
uzdrowieniu, podczas gdy lekarze akademiccy rozkładali
ręce, bardzo budujący program, przywraca wiarę w
możliwości nasze i naszego organizmu...dużo by o tym
mówić, a nie o to tu chodzi, więc serdecznie
pozdrawiam i powodzenia

Smutno dzisiaj u Ciebie Neil!!
trzeba pisać o wszystkim co nas boli, prawda?? życie
nie składa się tylko z przyjemności!!

Pozdrawiam cieplutko :)))

Kazdy z Nas styka sie z bólem i niestety też ze
smiercia od tego nikt nie ucieknie :(
pozdrawiam cieplutko:)
miłego dnia:)

Niestety to nie jest rozpamiętywanie lecz w dalszym
ciągu nasz realny świat, jeszcze tej walki do końca
nie wygraliśmy, wciąż walczymy....
Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny :)

Neil-ładnie napisałaś o strasznej chorobie ukrytej za
murami szpitalnej sali. Nie możesz tak
rozpamiętywać.Uciekaj w marzeniach do cudownych
chwil,jakie Was łączyły i nadal łączą. Znikną wtedy
koszmary nękające Cię.
Nie zadręczaj się i nie smuć,będzie dobrze.Pozdrawiam
cieplutko.

Z tego budynku każdy wychodzi, większość o własnych
siłach - inni,,nogami do przodu,,.