Bunt, krzyk rozpaczy i schizofrenia

( przeklęta wena o stu twarzach i moje westchnienia dryfujące po cuchnącym morzu człowieczeństwa )

Śniegu atłasowy co spływasz ospale
po nagich ramionach cierpiącego w agonii
czasu cielesnego palącej egzystencji,
zimowy krzyku niebios obrócony we mnie
w ognisty i szyderczy wicher. Nie przestawaj snuć.

Nasycasz moje kielichy krwawymi wymiocinami -
hodując na wyżartych resztkach mojego własnego poczucia
larwy wyjące dniami i nocami -
przeradzające się chwilami martwego sekundnika
w drapieżne i nieuchwytne słowa, zdania, wyrazy
opuszczone licznie na dno mojego czułego morza
niczym toporne i zakwitnięte w zakażającą rdzę kotwice.

Oto zmącone strzępy mych świadomych uniesień -
reszta jest już tylko ekskrementem gnijących dni
i bezwstydnych rozkoszy nocnych chwil.
Codzienność jest zastyganiem w oczekiwaniu na upragnione -
prawdziwe momenty wolności bez ran.

Szepty gotowe na uczciwość, dłonie budzące się z pomocą
pozostały za daleko gdzie wzrok i ramiona nie sięgają,
a ja pozostawiony tutaj sobie i jej, zatrzymany kotwicą słów -
umieram z pragnienia, nasycając mój okrętowy dziennik
łzami, krwią i głuchym westchnieniem porzuconym
na odległe, słone wody, w pustą otchłań
wspólnej - człowieczej łaźni,
gdzie zmywa się własne brudy -
gdzie naprawia się złamane słowa,
zakrywając obojętność i kłamstwo.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-03-31 Dodano: 2007-04-01 12:50:38

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie