Buntowniczka Świata

Ma kilkanaście lat, unika ludzi,
Wychodzi tylko nocą, na niewinny spacer,
Zawsze nie w porę, gdy inni już śpią,
Ona zaczyna żyć, ale na swój sposób.

W toku zajęć nieodpowiednich do wieku,
Co noc chce być częścią społecznego marginesu,
Wyklęta przez ludzi, patrzy ciągle na ziemię,
Ożywia się o zmroku, porzucając sumienie.

Oczy ma mętne, twarz poszarzałą,
Ciągle podąża, niedziecinną losu drogą,
Chce żyć bezboleśnie, ucieka od przeciętności,
Włócząc siępo mieście, siedlisku ciemności.

Przez jej słabości coraz bardziej się zapędza,
Tam gdzie czuje się zawsze bezpieczna,
W zaułki szarości, smutku i rozpaczy,
Tutaj nikt inny, jej nigdy nie zobaczy.

Dąży do szczęścia i niczego się nie boi,
Lecz pustki miłości nigdy nie zagoi,
Wspomni te chwile jeśli ocaleje,
Pomyśli, zrozumie - odzyska nadzieje...

dzieci ulicy...

autor

Aston von Martin

Dodano: 2006-01-02 20:52:01

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie