Buntownik

Przyszła skrucha na swiat przez narodzenie
okryta nie swiadomą skrajności pościelą
wiec dlaczego kolejne kamienie
wpadają przez okna w które serca strzelą
pociskiem ze swej własnej godnośći

Przybyła kruchośc na świat przez natchnienie
przyleciała na posiwiałych skrzydłach pszczelich
by zamienić bezsilnośc w ostatnie tchnienie
w złotousty kielich
i błyszczące ulicę wód - miłosci

Nie wszystko słodkie musi byc jak miód
ciągnące się ,nieustępujące i lepiące
się do skał -gdzie chłód
podbija stare zmęczone słońce
i strąca z nieba cięzkie ,smutne meteory

Świat nie jest purpurowy i ranny od walk
i nie jest delikatny jak tkanina królewskich ścian
ani błyszczący jak rycerskich mieczy -stal
ani radosny jak kwiatostan
w ktorego swiątyni czas koją nieszpory

Uciekłbym gdzieś ,lecz sumienie mi zabrania
iść po ciemku ,kierując się dotykiem
więc idę dalej szukać siły i odwagi ułana
którego życię niegdyś piękne stało się pomnikiem
i zwyczajnym elementem nieodkrytej historii

Nie warto stawać się głuchym wsród słyszących
bo tak naprawde co można zdobyć będąc buntownikiem
śmierci nie opisanej i trawiącej
cegły piramid zniszczonych donośnym rykiem
bestii -której nie powstrzyma nikt zjawiskiem dobrej woli.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-12-08 Dodano: 2004-12-08 16:52:05

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie