By naprawić zło...

Popełniłem błąd publikując coś,czego publikować nie powinienem...Jeśli słowa potrafią krzywdzić,niech też potrafią naprawić zło...

Jestem dziwnym człowiekiem,
dziwnym,nędznym draniem,
co się zowie poetą,a swoim
pisaniem jeno rani,rani Cię i rani!
Nie mogę być poetą, bo nie wiele potrafię!
Nie potrafię słowami mymi pokazać że
kocham...jeno ranię!
Nie mogę chyba już myśleć o sobie,
żem na obraz Boga powstał,
bo nie wierzę,że Ten mógł dopuścić,
by ktoś taki przyszedł na Ziemię!
Nie wiem już kim jestem,
nie wiem gdzie są me korzenie!
Tylko jedno wiem...że potrzebuję Ciebie!

Nie jestem idealny,
zresztą tym nawet do pięt nie dorastam!
Nie potrafię pokazać żem nie wielbłąd
na pustyni,a tylko Polak w Polsce,
a skoro nie potrafię pokazać kim jestem,
jak mogę wiedzieć coś o sobie!
Zawaliłem,zawaliłem sprawę,
zniszczyłem fundament naszej wiary,
wiary w siebie,
odebralem nam zaufanie!
A uczyniłem to pisząc,
pisząć te słowa, słowa z wyobraźni brane!

Dziś jestem Natalio okruchem nędznym,
co kiepskie ma o sobie mniemanie,
lecz wierzę,jako że wiara to moc mi bliska,
wierzę że ponownie kiedyś,
stanę się bliskim ci zaufaniem,
stanę się twym bezpiecznym oparciem,
że przemienię się w uśmiech na Twojej twarzy,
że uroję się Tobie w śnie głębokim i czułym!
Natalio,ile człowiek musi zła wyrządzić,
by dobro poznać i je docenić!
Ile razy zawodzić będę swym czynem,
swym słowem i gestem, i myślą negodną!?
Ile!?

Były Natalio różne kwiaty
na polu mojej miłości...
Rosły tam róże,rosły i kwiaty inne,
pielęgnowałem je,ale pewnego dnia,
zrywałem,lub one same odchodziły.
Teraz jeno w głowie myśl się kłębi,
że ładne i dobre były to kwiaty!
Jednak widzisz,od pewnego czasu,
od miesięcy trzynastu,
jeden jest kwiat na arenie mych uczuć!
Jedna jest róża którą pielęgnować pragnę
i czuć jej obecność w świecie mych uczuć.
Kwiat ten ma Natalka na imię!

Natalia,przepraszam!!!
Przepraszam za to,iż nie wiesz czy kocham!
Przepraszam za to,że nie czujesz się jedyna!
Przepraszam za to,iz nie jestem godzien ufności!
Przepraszam za to,iż brak mi ciepła!
Przepraszam za każdą łezkę z twgo oka wylaną!
Przepraszam za wszystko,za każdą myśl złą,
za każde słowo krzywdzące!!

Moja Urocza Kobieto!
Jeszcze nie wiem,czy rozstanę się z poezją,
jeszcze nie wiem,czy Bóg da mi natchnienie,
czy pozostawi we mnie swe mądre tchnienie,
jeśli w ogóle ono tam było!
Natalio nie wiem,nie wiem czy mogę
to powiedzieć,ale powiem,
powiem Ci jeszcze raz nim odejdziesz,
powiem,że kocham Ciebie,
kocham ja tylko Ciebie!

Natalko...Kocham Cię,i tylko,tylko Ciebie,jesteś moim numerem jeden,najwspanialszą osobą na świecie...Wybacz mi moje małości...

autor

Marcin Dariusz Wesołowski

Napisany: 2005-02-15 Dodano: 2005-02-15 23:53:02

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie