Byle jak

W pustym pokoju w martwej ciszy zapominam
Skrawki pamięci podnoszę z podłogi
Zasłaniam mgłą cień przeszłości
Próbuje oddychać twarzą w dół
Powietrze takie ciężkie jest
Martwą ciszę budzi krzyk
Zrozpaczona dusza szuka ukojenia
Chce wyrwać się z sideł miłości
Zapomnieć, wymazać, wyzdrowieć
Miłosna choroba kończy się po śmierci
Zatrute powietrze nie przerzedza się
Czas stanął w miejscu
Wzrok wpatrzony w martwy punkt
Biała ściana odbija go
Chcąc
Byle jak poskładać swój świat
Byle jak
Byle tak
Byle móc żyć

autor

Xeno1

Dodano: 2012-02-18 17:02:17

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie