bzdety marnej poetki 3-obudził...

budzi mnie wiatr, który niesie mój strach..
przybywa nieproszony
nawet nie zapuka
zrywa mi z głowy zasłonę spokoju
z ciała granatowa jedwabna chustę niewinności
zostawia mnie nagą
samej sobie
niespokojną

sama sobie wyznaczam szlak
szlak niepokoju i rozmyślań

już nie słyszę bicia mego serca
za głośno gra na skrzypcach wielbiciel z piętra wyżej
za głośno moje palce stukają w klawiaturę
wściekłe
złe

przestraszone




jeśli nie wiem co mam myśleć
a przez to co mam robić
to znaczy, że nikt na tym pieprzonym świecie tego nie wie

wciąż mi się śnisz
mimo, że nie sypiam prawie wcale

zawsze jesteś
mimo, że nie powinieneś

krzyczysz tak głośno
a rozmawiać nie potrafisz
nie potrafisz nie kochać

bzdury przeplatają się z innymi
jeszcze większymi bzdurnymi bzdurkami

deszcz wali w okna
wiatr otwiera okna
serce umiera

autor

zla_dziewczynka

Napisany: 2008-10-31 Dodano: 2008-11-07 23:58:55

Ten wiersz przeczytano 624 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie