carpe diem...

gdzie
podzialiśmy się
w tej codzienności
gdzie
pogubiliśmy siebie
uśmiech w twych oczach
tak dawno nie gościł
niegdyś
jak gwiazdy na niebie
rozświetlał
nocy bezlitosną ciemność
otulał ciepłem spojrzenia

wtedy
z nadzieją witałam bezsenność
aksamitem dotyku
wzajemną czułością
spełnialiśmy skryte pragnienia

carpe diem - mówiłeś
my -
sterem
żeglarzem
okrętem
carpe diem
- czy było zbyt pięknie

jak dwa samotne żaglowce
na morzu
co z kursu zboczyły
bez wiary w żaglach
bezsilnie dryfują
ratunku czekają

kiedy
to słońce zgubiło horyzont
by zajść i nie znać powrotu

zbyt długo w złej ciszy
wiatru nie słysząc
tęsknot uśpionych
zaklętych
gdzieś pośród żagli łopotu

tak bardzo smutnych oczu twoich
nie chcę już widzieć więcej
bólu w nich nie zniosę

carpe diem! - kochany
raz jeszcze wykrzyczmy
prosto w twarz złemu światu

tak bardzo smutnych oczu twoich...
tak bardzo
bardzo cię proszę

autor

WytatuowanaDusza

Dodano: 2009-12-29 12:40:44

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie