Chata

Przed chatą strzechą krytą, zbudowaną z bali,
na ławeczce przed oknem dziad z babą siadali.
W tej wiosce lat przeżyli z przerwami blisko stu,
tu się też urodzili i również zmarli tu.

I każdego poranka z zapaloną fajką,
siadał Gruchaj na ławce z pulchniutką Gruchajką.
I patrzyli przed siebie, nie mówiąc nic prawie,
w ten sposób swoje miejsce zajmując na ławie.

Przed chatą lipa stała, rzucając cień błogi,
przez dzień cały pies Ciapek grzał Gruchajce nogi.
Lecz, gdy na obiad zupę gospodarz spożywał,
to siadał przed nim Ciapek i się weń wpatrywał.

I zgodnie tak przeżyli pół wieku bez mała,
aż któregoś to roku śmierć tam zawitała,
wpierw zabrała Gruchaja, cieplutką jesienią,
pies Ciapek zamarzł zimą, na progu pod sienią.

Gruchajka smutna wiosny jakoś doczekała,
pierwszego kwietnia w nocy w pościeli skonała.
Chata, która najstarsza z całej trójki była,
w lipcu cicho stęknęła i się zawaliła…

autor

M.N.

Napisany: 2017-05-16 Dodano: 2017-05-16 07:38:11

Ten wiersz przeczytano 1091 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie