Chciałam tylko powiedzieć…

Uginam się jeszcze czasami, w pokłonie wierzb.
Trzęsę chwilami, niczym listki osiki na wietrze.
Gdy wspomnę, koralami jarzębiny zawstydzam.
Ale nie ugnę się, mimo grzmotów i wichury.

Wiotka bywam jak gałązek brzozy pęk,
Lecz jak pajęczyny nitek oplata mnie moc.
Stoję twardo na matce ziemi,
głębokie i pewne korzenie z dębu mam.

Mimo kłucia i świerków i sosen igłami,
Ciskam czasem żołędziami.
Bywam harda jak topola sięgająca słońca.
Jak kosodrzewina oblewająca wierzchołki gór bez końca.

Jesienną porą zrzucam zeschłe liście
Pękam i opuszczam skorupkę kasztanu oczywiście.
Oczyszczając i wzmacniając rdzeń mego konaru.
Przezimuję otulona śnieżynką puchową.

I odrodzę się wczesną wiosną, na nowo
zzielenieje wokół środowisko!
A ja się odmienię,
jak klon – ot, to wszystko!

autor

Atnaloy

Napisany: 2010-11-09 Dodano: 2010-11-26 00:43:57

Ten wiersz przeczytano 733 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie