CHŁODNA RANA

Pachniesz biegiem życia, gdy rana płynie nieprzerwanie swoim
sensem piekieł, ruchliwe serca bicie znów krwawi miłością.
Kłamie ciało, tutaj nieme czym obalić można to brzemię, gdy
widzę, jak obca rana w nas płonie zatyka każdą nadzieję, płaczę.

Jedność ginie w duszy pokrewnej, oczy stłumione łzami, znów
zmywam ze śladu ocean ciszy, słowami pogardzanego kresu.
Senni ludzie, złamane szczęście ta rzeczywistość dusi nas, więc
płyń i milcz, wydobądź ze swej osobowości to piękno, ciepło.

Chcesz rozkwitać w łąkowych Podolanach, gdy zamknę powieki
pytania sennie, pachną tobą, prowadzą w czereśni słodko-kwaśny czerń.
Płonę z zazdrości z żalu, moja dusza cierpi, szuka drogowskazu, a serce jest
otwartą raną w potoku myśli i czynów, takich banalnych aniumansów.

Znowu kłamie człowiek, o prostocie swej rzekł aż trudno
uwierzyć w istnienie, próbuje z każdą nową siłą zawalczyć z myślami.
Smutek sprawia, że stajesz się, wiedźminem poddajesz się, obarczony
starymi tajemnicami, myśli co sekundę zabierają serca niezastąpiony głos.

autor

Malina21

Napisany: 2016-09-04 Dodano: 2016-09-04 12:10:40

Ten wiersz przeczytano 982 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie