O chłopcu cierpiącym...

Szare nuty ciszy w pokoju dudniły.
Komary lamentując, pieśń żałobną nuciły.
Wiatr czasem dmuchnął taką siłą,
Że dla samotnej twarzy było to niespodzianką miłą.

Okno w swej rozwartości w powietrzu szalało,
A on patrząc jak słońca ubywało,
Oczami pokrytymi łzami, cichymi...
Tak obdarzony został cierpieniami wielkimi.

Ze zwykłych cegieł w murach,
Oprócz niego, tylko smutki w czarnych koszulach,
Oprócz niego ból i gorzki płacz tylko,
A kiedy już go ogarną- zamilkną.

Już pod postacią przeraźliwego dreszczu-
Wkradły się do serca z głośnymi kroplami deszczu.
W ciele wybuchła burza,
W duszy- huragan ostatnie nadzieje porusza.

Nikt nie chce nadusić na klamkę,
Zdjęcie samotności wstawia się w ramkę.
Chłopiec nie rusza już powiekami,
Bo po co? Nikt nie obdarzy go już zrozumienia darami.

Wreszcie czarny cień zza drzwi się usunął,
Postać biała stanęła, komar pofrunął.
Oślepiła chłopca swym światłem z lampionu,
Stopy delikatnie stawiała po opuszczonym domu...

Aż przystanęła przed samym chłopca obliczem,
Rozjaśniła jego serce miłości zniczem.
Przytuliła, przycisnęła jego duszę
I odparła „zabrać cię muszę”

Chłopiec anioła ujrzał w kobiecie,
Słoną łzę dał jej w bukiecie.
I wargę przybliżając do ust pełnych pani,
Został już nie sam, ale zostali sami.

Teraz, wiedząc, że istnieją cuda,
Chłopiec nie zna słowa nuda.
Tańczą, śpiewają, skaczą parami,
Razem z niebios aniołami...

autor

Izabellka

Dodano: 2006-05-27 12:30:02

Ten wiersz przeczytano 815 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie