...choć mrok, choć noc...

Po raz kolejny rzucasz na kolana
raz jeszcze zęby zaciskam w rozpaczy,
nie zabliźniona jeszcze dawna rana
a już kolejna moje sny zobaczy.

Schylone czoło kurz otuli z drogi
i mapę nową łza na licu stworzy,
w sprzeciwie trwają obolałe nogi
i gniew jak szakal zęby jutrzni szczerzy.

Powstaje z martwych cielista powłoka
myśl jak kaganek chybotliwa wznosi,
i nakazuje ruszać gdzie prowadzi droga
gdzie żadna gwiazda nad czołem nie świeci.

Przydrożny głaz więcej daje z siebie
gdy dłoń strudzona spoczynku uprosi,
pod obiecanym nie zakwitnie niebie
zdeptany los oczu nie unosi.

Raz jeszcze wstanę i odszukam dali
raz jeszcze pięści zacisnę w uporze,
nie kłam mi życie, że się światło pali
gdzieś tam daleko w człowieczym ugorze.

autor

smutne oczy

Napisany: 2008-03-27 Dodano: 2008-03-27 13:03:29

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie