Choć ufał ludziom-był bardzo...

Czasem próbujemy żyć rytmem tego świata nie dostrzegając że inni zwalniają,nie nadążają.. Czasem jesteśmy zbyt zapatrzeni na samych siebie by dostrzec cierpienie drugiego człowieka..

To był młody chłopak,
taki jak inni..
Lecz taki jak inni,
był wyjątkowy.

Miał marzenia,
takie proste,
lecz takie dzięki którym widział życie radosne.

Znajomi mówili że jest wspaniały,
dusza towarzystwa
-zawsze roześmiany.

Choć ufał ludziom-był bardzo naiwny,
mimo zerwanych znajomości,
najbardziej nie winny.

Ludzie w nim widzieli szczęśliwego człowieka,
nie dostrzegając że szczęście od niego ucieka.

W jego krótkim życiu wiele osób go zraniło,
a realne życie marzeniom zaprzeczyło.

Z czasem jego serce rytm bicia zwolniło,
bo jak cieszyć się życiem które kolory straciło?

Uśmiechał się zawsze bo tak było mu lżej,
a wszyscy w około myśleli że jest okej.

Jego serce kłamać nigdy nie umiało,
zawsze w potrzebie drugie rozumiało..

Był idealistą,
nie poprawnym optymistą,
ale czar ten kiedyś w końcu prysną..

I NAGLE KTOŚ RZEKŁ-on się marzeniami łudzi,
nie wiedząc że serce tego chłopaka już chłodna ziemia studzi.

..czasem mówimy że nie potrafimy pomóc,że nie możemy nic zrobić. Zapominamy że możemy dać tylko siebie,a czasem to więcej niż wszystko..

autor

Endefis

Napisany: 2008-10-06 Dodano: 2008-10-07 15:53:14

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie