Chodźmy tam …

Chodźmy tam... czyli do raju gdzie "słońce dotyka
ziemi" gdzie kwitnie piękno :) super wiersz

skoro mam dłoń...wezmę ją ..i pójdę do parku popatrzeć
liściom w oczy.... :-}

chęć ucieczki od świata z ukochaną osobą jest często
spotykane:) przynajmniej dla mnie:) wiersz lekki i
rozmarzony:)

To ja chyba wyjatkiem jestem, bo boje sie takiego
zaproszenia, choc moglabym dostac to wszystko, o czym
pisze i wiersz i czytelnicy.I te piekne zachody slonca
i te zielen i potoki gorskie, ktore szemrza posrod
kamieni i jeszcze wiele innych rzeczy, jak ocean
huczacy i wyspy szczesliwe. "Tylko podaj mi swoja
dlon." Podac na te chwile i cieszyc sie rozkosza
swiata to jedno, a zatracic sie do upadlego i porzucic
wszystko, co Cie otacza- i dom, i rodzine, i prace i
swoj dotychczasowy tryb zycia - to calkiem co innego.
A zaproszenie w wierszu - przecudnie kuszace... Moze
powinnam podac swoja dlon?

Bywają w życiu takie chwile, gdy ma się ochotę zerwac
z codziennością i wraz z kimś ukochanym pójść na kraj
świata, gdzie wszystko będzie inne i
piękniejsze..ładnie opsiałes te marzenia!!

Piękne przesłanie. Podobają mi się porównania.
Czytałam z zaciekawieniem :)

Pięknie :)
Tam gdzie pójdziecie zawsze to piękno
Będzie za Wami dążyć z radością
Księżyc ze swoją poświatą srebrną
I świerszcze grając koncert z miłością.

Tam gdzie się dwoje trzyma za ręce
I wspiera swoje codzienne życie,
Tam jest spojrzenie słońcem zroszone
Można odetchnąć zawsze w zachwycie…

Realne marzenia łatwe do spełnienia.
I miejsca obrazem i serca wyrazem.
Zawsze piszesz swoiste wiersze, stylem który ci
odpowiada. Każdy ma swego konika, przeciw twojemu nie
mam nic.

Wiersz uderza swoja prostota, ale to jest wylacznie
wielki plus. Poezja dla wszystkich, ale mistrzowska
poeazja.

"Podaj swoją dłoń
chodźmy
tam gdzie…" I to na prawdę spełnisz? :-)

spacery we dwoje potrafią nas uspokoić i oderwać od
całego chaosu - a potem są niezapomniane:)

iść ciągle iść... ale warto to miejsce jest waszej
miłości pisane .

czasem jest dobrze zostawic wszystko by rozkoszowac
sie otaczajaca przyroda i nie myslec o codziennosci

Jak dobrze czasem porzucić „maszynę
codzienności” dla świata z Twojego wiersza.

Czy Ty zapraszasz mnie do Raju? Tam nad jeziorem mgła
się snuje, można okręcić jak woalem, zobaczyć więcej,
jak tańcuje , myśl co dotąd była na uwięzi, serce
skostniałe dawnym lodem. Teraz tu szczęście Nam
króluje, i nie czujemy złego chłodu, lecz ciepło z
głębin uwolnione, topi te lody zamyślone… kiedy
już dotknę Twoich dłoni, poczuję serce
roztańczone…