Choroba

Czuję jak we mnie buszuje niesłychanie
Rozrzutna choroba
Mam ją w sobie najgłębiej gdy przychodzą chwile Smutne bez ciebie
Ujawnia się łzami i drżeniem łabędzia w godzinach Popołudniowych
Ale wiesz jaka ulga gdy zapominam?

Buszuje we mnie stokroć większa od ciebie choroba
Ona wskakuje i ssie moje piersi
Ujeżdża me biodra mimo, że ja się wzbraniam
Ale wiesz jaka ulga gdy obumiera?

Zdaje mi się, że ona piszczy jak małe dziecko
Choć jak mam słyszeć, gdy już pożarła me zmysły
W oczach moich bladych się nie mieście więc Wypływa bokiem
Ale jaka ulga gdy umieram

Zadomowiła się już w żebrach i w okolicy worka Osierdziowego
Mam ją też w moim długim i ciepłym udzie
Czasami tylko uwalnia me dłonie wtedy masuje me Ciało z całych sił
Żeby na chwilę mi ulżyło

Przybrała ona właśnie kształt łabędziej szyi
Zachęcającymi ruchami owija me ciało
W zapachu jest jak brudna woda
Ale przecież nie mogę żyć bez niej

autor

lauren

Napisany: 2008-05-03 Dodano: 2009-05-28 12:06:47

Ten wiersz przeczytano 655 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie