Chwile

Codzienność nas przytłacza
z życiem bierzemy się za bary,
czy będąc na tym świecie
jest to rodzaj kary?

Często nad przepaścią stoimy,
próbujemy skrzydła rozwinąć,
pozostaje w nas wiara..
to spuścizna Ikara.

Dobrych chwil w nim wiele,
smutku jeszcze więcej,
promyk nadziei w naszym ciele,
kochamy życie goręcej.

Marzymy by w gwiazdy wzlecieć,
miłości szukamy bez celu,
takich jak ja...marzycieli,
na tym świecie jest wielu.

Staramy się łapac chwile,
codzienności nie dać się zdusić,
ale do życia w cierpieniu,
nikt nie może mnie zmusić.

Chciałam go przeżyć wspaniale,
czerpać z niego garściami,
pozostały mi tylko żale
moje życie, skropione łzami.

Czy żegnać z nim się muszę?
czy słońce łapać w dłonie,
czy dalej przeżywać katusze?
czy usiąść na nieboskłonie.

Nikt odpowiedzi mi nie da,
wiem, sama zrozumieć muszę,
pomocy nigdzie nie szukam,
dzisiaj...smutną mam duszę



Luba

autor

Luba

Dodano: 2004-12-05 06:24:30

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie