Chwilę przed zagładą

Przeciągają się koszmary.
Strach liże moje dłonie.
Ulatnia się przez uliczne szpary
Niepokój na katastroficzne błonie.

Pan Bóg w słomianym cylindrze
Zamiata brud spod mych paznokci.
Erynie defilują na poety pogrzeb,
Noc ostatnie dnia blaski łagodzi.

Gaz w kuchence odkręcony
Smakuje lepiej niż waniliowe lody.
Biegnę po krawędzi śmierci spocony,
Wspinam się na różowe schody.

Krawężniki wybrzuszałych chodników
Wyznaczają szlaki ulicznego światła.
Nieśmiało słyszę huk końskich podków,
Czterech jeźdźców ściąga zimowe palta.

Podjeżdża powoli tramwaj przeznaczenia,
Niespiesznie rozmywają się tory.
Nie dostrzegam już, chaos mi zaciemnia,
Numeru linii. Zasunęły się story.

autor

Nemo

Dodano: 2007-10-13 15:45:29

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie