Ci co przed nami

Kłos zbożowy od słońca rumiany
Żytnim chlebem będzie z czasem nazywany
Kropla rosy w kałuży leżąca
Będzie wnet z nieba spadająca
I ten promyk co za świerka wygląda nieśmiale
W południe będzie topić najtwardsze stale
Pąk róży główkę swą podnosi
On o tą kroplę rosy prosi
- Chcesz już iść ukochany?
- Muszę...- odrzekł stroskany
Słońce śmielej zagląda do okien
-... mniej ją będzie boleć gdy przekradnę się bokiem...?
Minuta za minutą i sekunda już się zbliża
To marnotrawstwo czasu jego sercu ubliża
Ona twarz twardą jak granit zachowuje
Choć w sercu inne obliczę się maluje
Oddała by wszystko by zatrzymać tą chwilę
Przerwały jej smutki wspomnienia o nim miłe
Niestety życie nie oszczędza uczuć:
Miłości, radości, współczuć
- Wychodzę... czy wrócę...? Kocham...
- Ja także i czekam i szlocham!
Osobne ramiona wspólnym się stały
Te serca kochały, kochają i będą kochały
Uściski ich niestety się zwolniły
Ich umysły z myślami się biły
Jeszcze ostatnie spojrzenie i ostatni obraz twarzy
Tak boskiego portretu nie namaluje choćby setka wybitnych malarzy
Tylko ślad buta pozostał na trawie
Ich serca nie chcę już żyć na jawie
I tak się stało i tak się skończyło
Smutno na tym świecie się im żyło
On odszedł za sprawą pojedynczej kuli
Ona odeszła z tęsknoty dożywszy wieku sądnej matuli

autor

niesia

Napisany: 2008-07-21 Dodano: 2008-07-22 15:22:37

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie