Ciałobitność

Mojej Ukochanej, Brązowookiej.

Ja, proszę Pani, nic nie mówię -
Pani chce znów umartwiać ciało.
A ja obecne Pani lubię -
kocham, powiedzieć by się chciało.

Pani ma takie piękne nogi,
jak posąg rzymski, tej, Wenery.
Na nic kobiece inne bogi.
Panią chcę tylko - jestem szczery.

Bo, dajmy na to, jeszcze ręce
toczone z marmurowych gładzi -
to którym bogom mam w podzięce
nieść czołobitność i pokadzić.

Pani nie widzi pleców swoich,
jak pięknie są wygięte dołem.
No proszę, niechże Pani stoi,
bo patrzę i nie ochłonąłem.

I wraz z plecami widok rzadki,
to, na co Pani tak narzeka.
To Pani piersi i pośladki.
Cudne - nie zamknie się powieka.

I, proszę wierzyć, takie lśnienie -
jak idzie Pani do garażu.
Brąz włosów, oczu ciemne mgnienie -
dopełnia reszty anturażu.

Więc, co powiedzieć, Pani Droga?
Uroda bije wprost od Pani.
Chcieć się odkochać? Prosić Boga?
Mogę! Lecz to zupełnie, prawda, na nic.

P.S. Niedopatrzenie

W kobiecym ciele mieszka piękno -
to właśnie, proszę Pani, dusza.
Stoję jak wryty, ani jeknąć,
gdy widzę jak się Pani rusza.

Bo gładkość ciała, to jest efekt -
nie główny punkt kobiecych wdzięków.
Gdy w duszy choćby jeden defekt,
to ciało też ma mnóstwo sęków.

A Pani ciało całe gładkie -
ani tam sęczka, ni zadziory.
To może proszę czekoladkę,
bo ja z miłości jakby chory.

autor

Galeon35

Napisany: 2016-08-18 Dodano: 2016-08-18 11:09:31

Ten wiersz przeczytano 2002 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie