Ciemność popołudniowego dnia

Tak idę ulicą, by znów zrzucić trochę dusznego bólu samotności,
tak pusto tu jak zwykle, w świecie codziennym, bezsensie bez miłości.
Tam grajek ten uliczny, jak zwykle na harmonii gra dla siebie i chleba,
nigdy nie patrzyłem tak na niego.Jak na odzwierciedlenie swego spalonego pustką serca.
Popatrzę mu w oczy, tak, ten sam wygasły świat,
ciekaw jestem, czy poddał się już, czy ma dość, jak ja.
Pójde dalej, w ciemność popołudniowego dnia,
napiszę coś i wrócę na pokój, zagrzebię się w śmietniku własnego poddania.Obrzydzenie i strach.
A tu, obok czytelni, na pianinie ktoś gra,
smutna i piękna melodia,płacz wzbiera się w duszy, każda nuta to żal.
I słucham i spijam każdy dżwięk smutnej opowieści,
a może temu co gra wcale nie jest przykro, tylko ćwiczy emocje, gra różne pieśni.
A może już nie dojdę do domu, może zgaśnie światło, jakaś tragedia na drodze,
może wreszcie coś mi się uda, powinie się noga.
Może nie będę już głodny, gdy na chleb nie starcza i jak dziecko proszę:przytul mnie mamo,
może nie spojrzę już w zmęczoną twarz i nie będę ważył kilka kilogramów.
Może ktoś zapłacze, może za póżno, może nie wie jak bardzo mi żle,
może myśli że ja sam sobie winien, że nie chcę zmienić się.
Może nic się dziś nie stanie, nawet park rozszarpuje wiatr,
więc dziś nie obciążę ławki zmartwieniami, odpocznie ode mnie park.
Może jest mi żle, a może tylko za krótka byla noc,
może poplątało sie wszystko.Ale to mój mrok.
Samotny.Na pewno i bez prawa łaski,płaczę,a pianino gra,
kolejna smutna historia, jakby przed bitwą dwóch diabłów trwoga grana przez anioły zepchnięte w strach.
Nie mam juz siły wytężać wzroku, przecinając ciemność, pragnąć coś zobaczyć,
i zlewam się z mrokiem.I jestem nim.i płaczę.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-28 Dodano: 2007-03-28 15:08:12

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie