Cień

Noc spowiła całe miasto,
Poraz kolejny mrok wkradł się w każdy zakontek mej duszy
Opuszczam mą twierdzę - mój dom
Wychodzę...
Błąkam się po ciemnych uliczkach,
rozjasnia je tylko blask lamp ponad moją głową
Są jak swieczki nad grobem nieznanego...
Oni mnie mijają...
Nikt niezauważa...
Inni spogladają nieodgadnionym wzrokiem
Co mają na mysli widząc mnie...
Może wcale mnie nie dostrzegają...
Spogladają tylko na kolejne wystawy sklepowe rozswietlone lampkami...
Snuję się jak cień...
Jedyne co czuję...
to tylko przeszywający mnie zimny dreszcz
Kiedy poraz kolejny wiatr wieje mi w twarz...
On mnie zauwaza...?
Nie...
On tylko biegnie swoim dawno obranym torem
Ja jestem intruzem na jego niekończącej się drodze.
Nie...!
Jesli jest to jedyny sposób by zostac zauważonym...
Nie zejde jemu z drogi...
W końcu bedzie musiał się odezwac
Choćby po to by mnie przegonić...
ale...
Moze los wiatru jest lepszy od żywota cienia...
Cien ginie każdego wieczora...
Odradza sie rankiem...
...a wiatr...
...on brnie przez trudy tego swiata...
Jest nieugiety....
Cien i wiatr...
Dwa swiaty... różne lecz tak podobne...
Istnieją...lecz są niezauważani...

autor

Cień_duszy

Napisany: 2006-12-04 Dodano: 2006-12-04 09:13:34

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie