Cień jesieni

Gdy zbliża się jesień
oplata mą duszę
nić rzewnych wzruszeń.
Wśród takich uniesień
(często wbrew mojej woli)
przewodzi ton malancholii.
I jakaś dziwna tęsknota
otwiera swe wrota,
gdzie żal pieśni mi nuci
o tym, co już odeszło i nie wróci.
- - -
Poranek jesienny.
Mgła (teraz gościem codziennym)
okrywa pola i łąki.
A pajęczyny
stroją rośliny
w ażurowe koronki,
bo wrzesień
własny styl niesie:
wymiata zieleń lata...
odprawia ptasi świergot,
ucisza gęgot
dzikich gęsi
i klangor żurawi.
Dźwięk tego głosu (niczym łkanie)
odbił się echem w mej piersi
i postawił
pytanie:
A co potem?
- - -
Westchnienie.
Coraz dłuższe cienie
swym lotem
dotykają ziemi.
I mój cień i cień jesieni.

12.09.2014
Ju Nie

autor

Ju-li-an

Napisany: 2014-09-12 Dodano: 2017-09-04 08:05:56

Ten wiersz przeczytano 1055 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie