Cienie szaleństwa

...

Dziewczyna stojąca na skraju przepaści
Zapada w krąg bez deszczu, bez nadziei
Z szyb spływają resztki snu bezdennego
Jak koszmar zebrany na drodze smutku i grozy
Krąg zamyka się coraz ciaśniej
Błoto wciąga zamyka otwory
Wyparowały zalepione, przyklejone do szyb bez szkła
Turkusowe niebo zatonęło
A po środku studnia bez dna wciąga morze
Stoisz nad przepaścią
Wirują cienie szaleństwa zamurowanego do ściany
Białej ściany wirującej, krążącej
Ciągnącej się w nieskończoność
Zamykającej obraz i ciebie
Cztery ściany
A po środku pokoju pozostał tylko obraz
Pusty obraz stoi i wciąga w siebie
W swoja pustkę, która wypełnia nicość
Już nic nie ma
Została tylko ta biała plama
Powiększająca się wraz z pożarciem nicości
Tak to choroba
Choroba ciszy i nieskończoności
Która umarła
Wraz ze śmiercią nadziei...

...

autor

sagitta

Dodano: 2004-11-25 14:06:32

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie