Cieńka nić prawdy...

Tym, którzy mnie rozumieją... a jest ich niewielu

Mój mózg ociera się o ściany tego pokoju,
Drętwa cisza nie chce zostawić mnie w spokoju.
Atomy powietrza cisną się na twarz,
Uderzają o nią, lecz ona jest odporna niczym głaz.
Ściany drżą z każdym biciem serca,
Odpadający tynk już koniec potwierdza.
Zrywające się tapety i czerń z nich wynużająca,
Jest schyłkowi sprzyjająca.
Niedługo, niedługo już to się stanie,
Za rękę z ciemnością nadchodzi rozstanie.
Mury więzienia pękają,
Tylko pozostałości kłębiastego dymu zostają.
O zenicie! Nareszcie jestem wolna,
Tuż pare kroków ode mnie kroczy nadzieja polna.
Będę z nią podróżować w przestworzach,
Nocować będę w najsłodszych niczym wino morzach.
Już, już w duszy czuję swobodę spełnienia,
Staje się królowa mojego sklepienia...
Lecz... ból, ból znów mnie w środku ściska,
Aureola marzenia niczym bańka mydlana pryska...
Czuję cały budynek na swoim ciele,
Do szczęścia pozostało mi tak wiele...
Póki, co przestanę do zimnych tapet wzdychać...
Póki, co przestanę w kajdanach oddychać...

autor

~Hope~

Napisany: 2004-05-13 Dodano: 2004-08-01 19:57:18

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie