. . . (co ja tu w nim robię...)
Dziekując wszystkim, którzy tak licznie oddali swoje głosy na mój poprzedni wiersz- przepraszam jednocześnie tych, co umieścili wiersze co najmniej tak samo dobre (c.d. na dole)
Dziś przekraczając swe poziomy marzeń
Wyścig zostawiam tworząc światy słowem
Świata nie było...A jest, czeka zdarzeń
I jak ten nasz jest stwarzania połową
Tu coś było, a ja w tym czyms
* * * *
Gdy ktoś w ich wnętrzach zechce pisać
wiersze
Takim sposobem odkryje mnie w sobie
Zaspokajając potrzeby najpierwsze
Zdziwi się pewnie: -Co ja tu w nim robię?!-
a- nie wiadomo dlaczego- tych glosów nie mieli tyle. Teraz wiem, jak bardzo podbudowywują głosy... KTO WIE, DLACZEGO MAM ZAKAZ?
autor
Bałachowski
Dodano: 2008-07-02 15:40:30
Ten wiersz przeczytano 867 razy
Oddanych głosów: 58
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Zdziwi się pewnie: -Co ja tu w nim robię?! hmmmm
ciekawe pytanie w towarzystwie wykrzyknika...z
uśmiechem:)
Wiersz bardzo udany moim zdaniem. Piekne przenosnie, a
szczesliwy ten, kto bedzie mogl pisac wiersze w owych
ziarenkach piasku. Warto odkrywac Twoje mysli, ale
pytanie na koncu czytam jakos tak nie za specjalnie, a
moze zle czytam?
A ja się boję cokolwiek napisać, już nie wspominając o
tym.."co ja tutaj robię". ... Twoje "szpile" ...
lepiej zastąpić właśnie "drobinkami piasku".. jest
bardziej poetycko i romantycznie.. jak w tym
wierszu, na który bez żadnej "urazy" również
zagłosuję.
Ciekawy układ, treść refleksyjna i zaskakujące
zakończenie, dobrze zamykające, a jednocześnie jest
sednem wiersza.
Bóg stworzyl świat na raty...potrzebowal na to trochę
czasu...Ty tworzysz świetne wiersze, jak ten o
ziarenku...zresztą cóż mój komentarz może wnieść
nowego po tylu słowach, które już padły...
potrafisz tworzyć piękna światy słowem, potrafisz!! Z
maleńkich ziarenek piasku powstają prawdziwie
poetyckie budowle.
Jednak wyraźnie widoczna przewaga
wiersza klasycznego nad wszystkimi pozostałymi
rodzajami. Treść płynie jak po kekkiej fali
zefirkiem głaskana.
Znowu znakomity wiersz. Z przyjemnością wtapiam się w
jego slowa. Wspaniale o tych ziarnach, którymi
obdarowujesz swoją panią, o wnętrzu poety i powiem
CI...jeszcze coś : jesteś w tym wnętrzu królem.
Krygujesz się jak panienka i podpuszczasz nas, aby na
Twój wiersz głosować. Nigdy Ci nie zbywało na
popularności.Jak tak pragniesz głosów, to proszę
bardzo! Masz, a ziarenka piasku każdy niech swoje
rozsupła, gdyż nie jest ładnie wchodzić z butami do
czyjegoś świata, i zresztą sam otwierasz drzwi, więc
nie ma o czym gadać. Pozdrawiam. Wiersz napisany
sprawnie.