Codzienny kataklizm

Krach, upadek, rozpad, zło
Gnieżdżą się w człowieku
I całej ludzkości
Wypadek, dwa, sto
Rok, pięć, pół wieku
Trwa przepędzanie miłości...

Cywilizacja okaleczenia
Kopie, dąży do cienia
Jak to? I ma tak zostać?
Wspólne dążenia
Do zjednoczenia
Którym nie da się sprostać

Nieprawda, że bez celu
Bez sensu, przyszłości
Czy też bez żadnej racji
Połączy się wielu
W idei jedności
Nie braknie jej afirmacji

W istocie – jedność lita
Różnice w szczegółach
Prosta i bardzo stara
wręcz znakomita
Choć utopijna reguła...
Lecz nie zaszkodzi się starać

autor

Kalin

Napisany: 2006-09-15 Dodano: 2006-09-16 16:44:04

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie