Cofając się

Z dróg nie ma powrotów.
Nie można zmyć śladów ubiegłej nocy
ze starej kanapy głodnej każdej woni,
także róż i szminka nie przesłonią
zapadniętych policzków i ciążących powiek
dla oczu matki.
Resztki włóczące się po zaułkach ulic
resztki ciszy, blasku, tajemnic.
Ogromnieją struny gitary, załamują promienie
z centrum obszaru duszy.
Powrócić i sprzątnąć po sobie nie można
zmutowanych dzieci ani zesztywniałych zwłok.
Zapobiegać jest lepiej, bo powrotów nie ma.
Trzeba się trzymać rękami i nogami
łodzi żeglującej na lewą stronę dnia narodzin
liny bandżi.
Regenerujące tabletki i naprzód – to ucieczka
przed stanem podstawowym. Wyrzuć te zużyte kalki!
Ucieczka to śmierć. Żyj!

Podążając starym szlakiem wśród dolin leczył jarzębiny,
karmił ptaki, znajdował osierocone dzieci i mówił:
„ coś z tym trzeba zrobić, drzewo uschło, ale wróciłem
by zdjąć zaporę z tej rzeki na południu,
niech słońce powie jej „Kochanie.
Pieprz mnie w obłoku zawieszony wężu” ”
Tak. Naprzód. K..a.

Straciłem kontakt z życiem mym, odłożonym na później,
zapomnianym.
Dalekie echa wulkanów Brazylii,
odgłosy imprez za ścianami pałaców
z marmuru cmentarnych wieżyc,
śpiewające czerwie, raki drążące trony,
mroki miast, bębniące pulsy tytanów woli,
kości prehistorycznych zwierząt wołają, zmierzch zapada
wracanie echa minionej wiosny –
to mogiły powstańcze.
Jestem Polakiem i co?

autor

Belamonte

Dodano: 2009-07-13 17:18:09

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie