Czarny piątek

Czarny piątek już się , zdarzył
Uczuć moc już obnażył
Przeciąg w aucie , zimnym wiatrem ,je targały
Jest to dziwne- twarde były jak ze skały
Rozrzucone, gdzieś na schodach, na poręczy, parapecie
Rozdeptane ,poszarpane, jak nic na tym całym świecie
W przedpokoju reszta leży, w kłębie jednym, wraz z butami
Kiedy chciały coś powiedzieć, ktoś zbyt mocno trzasnął drzwiami
Do poziomu najniższego , sprowadzone już zostały
Wczoraj były ,bardzo piękne ,a za swoje już dostały
Wyrywały się przed szereg- telefony, sms-y
Były wolne bardzo szczere-tu nie wchodzą interesy
Już, za późno, mocno krwawią i szlochają
Jeszcze gorsze, to jest to, co o sobie dziś słuchają
Szpiegi, szpicle, podglądacze, inko-gnito te nie chciane
Zazdrość chora, wielkie ucho, co przenika każdą ścianę
Po co szczerość! Po co prawda! Po co miłość!
Kiedy ktoś chce zrobić swoje,
Niech szanuje to co moje
Niech szczerością się kieruje i niech powie prosto w oczy
Nie obrażę się przenigdy, nic mnie w życiu nie zaskoczy.

autor

marko31

Napisany: 2008-09-30 Dodano: 2009-03-18 07:49:46

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie