Czas chłodu

Wiersz jest bardzo ciekawy, ale nie wolny od drobnych
usterek. Przychylam sie do sugesti DoroteK i dodam, by
byc kosekwentnym w interpunkcji. Moja propozycja po
kilku poprawkach:


Nos wklejony w szybę,
na twarzy czuję chłód.
To jesień na zewnątrz rozbija swój obóz
i zbiera żniwo opadających na ziemię liści.

Jaka szkoda, że w domu naszym zima panuje,
gdyż nawet kominek, który niegdyś rozgrzany
do czerwoności od romantycznych uniesień
i perwersyjnych doznań,
przestał już dawać ciepło.

Zlodowaciałe dłonie nie potrafią już być ciepłe
i delikatne jak dawniej.
Chłód serca zaraził je zimą
i strachem, że na wiosnę za późno.

Oczy jakby za mgłą ,
nie potrafią powiedzieć nic życzliwego.
I ta jesień na zewnątrz daje do myślenia.
Zamiast czekać, aż spadnie ostatni liść na ziemię,
powinniśmy walczyć, by wiosna nas nie opuszczała.

ciekawy obraz w wierszu, bardzo plastycznie napisane
(moim zdaniem powinno być "Zamiast czekać aż spadnie
ostatni liść ...") pozdrawiam :-)

Czas chłodu, jakże często panuje w naszych sercach i
to nie zważając na zmieniające się pory roku, bardzo
życiowy i mądry wiersz:))

puenta dobra Jesieni jest wiele w życiu Wiersz
otworzył drzwi serca Uśmiech i miłość w sercu to
ciepło w domu Serdeczności:)