Czas i jego ślady

Kroki przeplatają się z cienkim strachem i kłującym

Było wspomnienie dalekie opatrzone w pierwszej ścianie

I otworem w przejściu ciężkich drzwi skrywanych we mgle

Myśli krążą i przechodzą z miejsca w przestrzeń próżnią

A pamięć o dniach dobrych rozwiała trwoga miejsca

I pozostała ścieżka usłana niezrozumiałą prawdą

Pozostałości starożytnego bycia minęły niepostrzeżenie

I trudność zmierzenia się z ciemną niemożliwością boli

Podjęcie pochopności pachnące ścina serce, niepewność

Pierwsze stąpnięcia kłują najbardziej i ranią nasze stopy

Bezsilność trzyma serce w klatce i narzuca swoje

Czas tylko pozostawia niezatarte ślady poddania się

autor

Randir

Dodano: 2007-04-15 15:35:17

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie