Czas podjąć wojnę z ludzką głupotą

pomiędzy polami gdzie owies i pszenica
swoją dojrzałością pokłony biją
malownicze wiejskie wierzby
wiodą do lasu

a on woła szumiąc zaprasza
podmuchami lekkimi drżą brzozy
w pobliżu rozpostartego dostojnie dębu
obok olchy rozkłada ramiona sosna

pod leszczyną na zwalonym pniu
obejmując się ramionami
usta smakują ust maliny
kołysząc serca miłosną pieśnią
dają upust gorączce namiętności
błękitu do brązu
nadziei na wieczną wiosenną miłość
letnią rozkosz i jesienną radość
którą znajdują tutaj w głuszy

oko dostrzega domowe śmieci
kogoś bez wyobraźni
na bezmyślność ludzką opadają siły
zniecierpliwienie z oburzeniem
nie chcąc na to patrzeć ruszają dalej

szukać nieskażonego terenu
którego coraz mniej

wiersz ten dedykuję pewnemu leśnikowi, który na codzień walczy o czystość lasów

autor

wrześniowa

Dodano: 2009-12-08 09:02:57

Ten wiersz przeczytano 1067 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie