Często gdy nadchodzi noc...

Często, gdy nadchodzi noc,
Rozmawiam z Tobą Boże mój.
Nie składam w geście modlitwy rąk,
Chociaż mówią, że to nie ładnie tak.
Wiesz? Kiedyś wspólnym sercem,
Patrzyliśmy w jedno niebo.
W kroplach deszczu widzieliśmy gwiazdy,
Wiesz? Panie…
On wyrył we mnie jedno słowo,
Co pali, aż serce pęka?
I nawet teraz, gdy je wspomnę,
Z oczu łzy lecą słone.
I drży ta od serca ręka.
Boże…
Ty nie dziwisz się mojemu smutkowi,
Przecież wiesz, że ciągle pragnę.
Jestem wśród tysięcy ludzi,
A wciąż na pustyni stoję.
Kiedyś oczy mi zamkniesz,
I raz wysłuchasz ostatni.
Lecz, zanim to się stanie,
Pozwól iskrę miłości mi rozpalić.
Jestem już śpiąca,
Daj mi ten dobry sen.
Dziękuję Ci Panie.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-11-06 Dodano: 2006-11-07 00:01:47

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie