Człowiek
W życiu postawił na miłość
budził gasnącą nadzieję
jego księgę praw poraniono
rzucono na bezdroża
jego młode serce jak robaka
wdeptano w ziemię
Nie wiedział co dalej
długo niósł skorupy amfory
w trwodze i chłodzie
po szczyty bólu
A tak pragnął być cieślą
tworzyć stoły jedności
światło nieść
w antypody ciemności
Miotany wichrem w różne strony
wzmagany własnymi żądzami
zrozumiał że jest tylko roślinką
wystawioną na próbę
nie odnajdzie idealnej formy
przestrzeń jest zbyt wielka
by spełnić jej pragnienie
zły duch zrywa
najpiękniejszy kwiat młodości
Choć wszystkie kości jego
poruszone
kwiat zachował jako znak
mądrości
by wznieść się jeszcze wyżej
po swoje Mount Everest
Piękno nie umiera
jest zaklęte
we wszystkich pokoleniach
Komentarze (99)
Dla mnie bardzo ładna treść. Taki inny, jak każdy
wiersz. Pozdrawiam Grażynko
Dziękuję Karmarg. Pozdrawiam.
dobra refleksja.... nietuzinkowy wiersz z dobrym
przekazem:-)
pozdrawiam :-)
Dziękuję Piotrusiu i Andrzeju.
Pozdrawiam serdecznie.
Jeszcze jedno spojrzenie na człowieka buduje każdego z
nas. Gratuluję spojrzenia.
Bardzo piękny wiersz.
Pani Grażynko nie gniewam się, bo za co? :):)Należę do
ludzi zawsze pozytywnie zakręconych. :):)A co do
wiersza, ciekawa treść, takie jest życie.
Dziękuję Wiciu za miłą wizytę.
Pozdrawiam serdecznie.
Jak zawsze Grazynko pięknie
Kwiaty są symbolem miłości i mądrości. Pozdrawiam.
Dziękuję Olu. Dobrej nocy.
Grażynko wczoraj nie miałam już siły, aby przeczytać
Twój wiersz, więc nadrabiam teraz?
Człowiek, jakim jest Ty z dużą refleksją stworzyłaś
obraz, który jest adekwatny do tytułu?
Pozdrawiam jak zawsze bardzo serdecznie i dziękuję za
wizytę:)
Dziękuję Romeczko za pokrzepiające słowa i wszystkim
dzisiejszym Gościom. Dobrej nocy.
Grażyniu, jak mogłam ominąć Twój wiersz, sama nie
wiem, bardzo przepraszam, pewnie przez roztargnienie,
stworzyłaś wyjątkowy wiersz, zawierający tyle
przemyśleń i mądrości, jestem pod wrażeniem!
Pozdrawiam pięknie:-)
kwiaty symbolem madrosci,
ciekawe
pozdrawiam