Człowiek
W życiu postawił na miłość
budził gasnącą nadzieję
jego księgę praw poraniono
rzucono na bezdroża
jego młode serce jak robaka
wdeptano w ziemię
Nie wiedział co dalej
długo niósł skorupy amfory
w trwodze i chłodzie
po szczyty bólu
A tak pragnął być cieślą
tworzyć stoły jedności
światło nieść
w antypody ciemności
Miotany wichrem w różne strony
wzmagany własnymi żądzami
zrozumiał że jest tylko roślinką
wystawioną na próbę
nie odnajdzie idealnej formy
przestrzeń jest zbyt wielka
by spełnić jej pragnienie
zły duch zrywa
najpiękniejszy kwiat młodości
Choć wszystkie kości jego
poruszone
kwiat zachował jako znak
mądrości
by wznieść się jeszcze wyżej
po swoje Mount Everest
Piękno nie umiera
jest zaklęte
we wszystkich pokoleniach
autor
Grażyna Sieklucka
Dodano: 2014-11-03 09:07:57
Ten wiersz przeczytano 4001 razy
Oddanych głosów: 67
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (99)
Pięknie i mądrze jak zwykle Grażynko...przekaz do
refleksji:) miłego dnia
Zatrzymuje i o to chodzi pozdrawiam
Pieknie dziękuję za wizyte i ciepły komntarz
Grażynko piękny i bardzo madry przekaz zawarłaś w
swoim wspaniałym wierszu
Najpiękniejsze dla mnie sa ostatnie strofy wiersza
Masz rację piękno jets nieśmiertelne tak jak
niesmiertelna jest dusza
żyja w następnych pokoleniach w ich pamieci i pięknym
sercu
Piękno zaklęte jest we wszystkich pokoleniach
pięknie pozdrawiam
Myślę, że mimo przeciwności jest wierny swoim ideom...
nie pomyliłam Grażynko - ale przepraszam Cię za imię
:))
Cudne zakończenie Basiu :)) Pozdrawiam Cie słonecznie
:D
"Piękno nie umiera
jest zaklęte
w wszystkich pokoleniach" ciekawostka dla szukających
prawdy- geny umieją zapamiętać skomplikowane obrazy,
czyli nasze życie kształtuje przyszłe pokolenia
wiersz zatrzymuje..pozdrawiam