Człowiek Duch
Ja jestem jak Człowiek i też ja jestem jak
Duch,
Człowiekiem dlatego, że żyje i oddycham,
Oraz dlatego, że w tym wielkim świecie
jestem,
Bo żyję oraz zabieram powietrze i
miejsce,
Mam swoje ambicje lecz nie często
wygrywam,
Pewnie dlatego abym tą walkę mógł podjąć
znów.
Tym Człowiekiem lecz Duchem jestem dlatego
że,
Choć żyje to jak by mnie w świecie nie
było,
Bo jestem obecny ciałem ale Duch jest gdzie
indziej,
Zawieszony w próżni nicości tam gdzie
lżej,
We mnie Duchowi często dobrze się nie
żyło,
Więc dusza w innym wymiarze znajduje
się.
Każdy ma coś w sobie z Człowieka Ducha,
Bo choć fizycznie żyje to często go nie
ma,
Swój los oraz drugiego człowieka jest
obojętny,
Bo wzrok zamiast być wyostrzony to jest
mętny,
Nie dostrzega czego tak naprawdę
potrzeba,
Bo nie widzimy i nie umiemy siebie słuchać.
Komentarze (4)
Ciekawy wiersz, pozdrawiam :)
treściwie i logicznie, rozważania słuszne.
Poczytam wieczorkiem jeszcze raz bo to duchów
nadchodzi czas a teraz fajnego popołudnia:)
W treści dużo racji, w zapisie sporo interpunkcyjnych
niedociągnięć, a jedno z nich, to = przed "że" na 99%
stawimy zawsze przecinek, ten 1% to zdania wyjątkowe.
Tu takich nie znalazłam i nale żałoby te przecinki
postawić przed każdym "że".
Nie biorąc tego mankamentu pod uwagę - treść ma
pewien ładunek i sądzę, że rozmowy na ten temat dałyby
autorowi sporo.