Człowiek i Wilk
Jak wiele w nas mieści się zawiści
Pomyśleć tylko ile cierpienia
Ile w zdaniach słów nienawiści
Ile nas kolców w język uwiera
Człowiek od wieków człowiekowi wilkiem
A wilk tymczasem nauczył się śpiewać
I wyć z zachwytu lecz gdy trzeba milknie
Człowiek nie milczy woli żal rozsiewać
I usiadł w końcu chłopiec obok wilka
W takiej sytuacji nic już go nie czeka
Zamienili razem może ze słów kilka
Oswoił chłopiec wilka a wilk człowieka.
autor
Czarne Słońce
Dodano: 2017-10-21 17:43:22
Ten wiersz przeczytano 1116 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Wilk i człowiek
wg mnie szalenie różni
wilk pragnie tyle by przeżyć
człowiek zawsze chce więcej
Często człowiek jest takim wilkiem.
pozwolę sobie za Tańczącą z wiatrem:)
Ciekawa refleksja.
doceniam Twoją wrażliwość, pozdrawiam :)
To dobrze że się oswoić, zaprzyjaznili, nie będzie
człowiek wilkiem a wilk człowiekiem
Pozdrawiam :*)
A jak się oswoili to razem się życiem cieszyli... A my
w naszej Ojczyźnie tylko się dzielimy, dzielimy,
dzielimy. Nawet we własnych rodzinach. Smutne to ale
prawdziwe...
Fajny, refleksyjny wiersz... Z życia wzięty...
Pozdrawiam. Miłego wieczoru...
Najgorszy scenariusz, to gdy człowiek człowiekowi
Barańczakowską "rozpędzoną ciężarówką".
Pozdrawiam
Niestety mówiąc tak o wlkach bywa, że je obrażamy, a
one są często lepsze od nas, to od nich możemy się
czegoś nauczyć, w końcu najlojalniejszy przyjaciel
czyli pies od nich pochodzi.
Wiersz mi się podoba, zwłaszcza końcówka.
Serdeczności przesyłam :)
Człowiek od wieków człowiekowi wilkiem
A wilk tymczasem nauczył się śpiewać
dobra refleksja
A człowiek i tak "człowiekowi wilkiem".