Człowieki.

W życiu rany posypuje się tylko solą,
nie ma ludzi, którzy posypią twoją ranę miłością.

Poszedłem tam na nogach,
jej gniew był nie do zniesienia.
Nie mogłem dłużej żyć z przekonaniem, że się na mnie gniewa. Moja miłość do niej tak silna, popchnęła moje nogi do jej domu. Ile to kilometrów? Nie pamiętam, nie liczyłem?
Nie liczyłem, bo to nie było ważne.
Przyszedłem, wpuściła mnie, położyłem się na jej miękkim ciele, a ona... Taka niewinna była, taka czysta, jak łza na jej policzku.

I moje buty takie zakrwawione później,
posypała je solą, bo nie miała nic innego pod ręką.

autor

adek41

Dodano: 2009-05-30 11:59:13

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie