Człowiek...nie Bóg

Obedrzeć ze szczęścia,
jak tak można, bez słowa uprzedzenia...
Odebrać wszystkie sny,
nadzieje,
marzenia?
Kim jest człowiek, by radość zabijać?
Ostatnie promienie słońca z nieba zmywać.
I wszystko ukrywać?
Głupim gestem, słowem przykrym
wyssać cały sens potrafi,
zgasić światło, oczy zakryć,
bez powodu...aż tak zranić?
Ból przeklęty zaćmił widok,
strach o przyszłość z wiatrem przyniósł.
Kim jest człowiek,
kimże on...
Że tę delikatną dłoń jednym ruchem,
w jednej chwili, wnet odsunął..?
O coś wini,
za coś karci, choć nie traci.
Bóg jest jeden...
ty nie przejmiesz Jego władzy.

autor

Łucja

Dodano: 2008-07-20 13:52:48

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie