Czym jestem

Skoro tę Ziemię chłonę, to jestem materią,
choć szybkie elektrony są stanem energii –
więc jestem też promieniem, fluidem i falą,
ambrozją i westchnieniem, i jawą, i marą.

Przepływa we mnie kosmos, więc jestem kosmosem,
pochłaniam go codziennie i od niego rosnę,
i wszystko, czym się żywię, staje się mną wiecznie;
wciąż znika, co prawdziwe, lecz nie ostateczne.

A skoro jestem słońcem, co świeci przeze mnie,
muzyką, co gorącem tworzy mnie bezdennie,
kolorem, wierszem, słowem – więc jestem ze sztuki?
Dostałam także głowę – więc jestem z nauki?

A skoro jest też miłość, co wytwarza chemię,
to czym jest, gdy jak nowa zapala się we mnie?
A skoro miłość płynie przez ludzi i kwiaty,
miłością jestem także – czy są nią zaświaty?

autor

Oxyvia

Napisany: 2013-11-19 Dodano: 2013-11-19 13:51:46

Ten wiersz przeczytano 2856 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie