Dafne

Zawsze tak się kończy: łzami morszczyn pachnie,
a w muszlach nie szumi fal zmierzwionych cyjan;
zerka w morze spod sęków poskręcana Dafne -
jeszcze nie przeczuwa, że już jest niczyja.
Słońce mewy ostrzy, jak białe pinezki
przypina do plaży, przez chmury do nieba,
na wzburzonych wydmach wiatr ucisza piaski:
ciiiii... niesforne dzie... ci... pu... styń jeszcze... nie ma...

Często tam jeździłam. Już czułam, już we śnie
widziałam się bez ciebie, choć ciebie nie było;
swój ból przeczuwałam po stokroć boleśniej,
miłość większą do ciebie, niż prawdziwa miłość.
Po drodze nad morze podjeżdżałam nieraz
na małą stacyjkę - zjeść coś, zatankować,
i śniła mi się zawsze ta sama kelnerka,
rozmawiając, te same wymawiałam słowa.
Potem, na zakręcie, zatrzymywał mnie ciągle
policyjny patrol - sczerniała atrapa:
tekturowy sierżant wolno ściągał spodnie,
zęby w śnie zaciskałam przerażona, blada...
Od tej pory na brzegu morszczyn łzami pachnie
i w muszlach nie szumi fal zmierzwiony cyjan,
zerka z sęków w morze poskręcana Dafne -
jeszcze nie przeczuwa, że jest już niczyja.


- - -
http://tinyurl.com/memonx7

autor

Yellow Submarine

Napisany: 2013-07-23 Dodano: 2013-07-23 12:17:43

Ten wiersz przeczytano 1914 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie